Nielegalny skład węgla w inny mieście można zamknąć już w ciągu 6 miesięcy w Szamotułach trwa to już 5 lat.
Poniżej wyrok sądu.
Budowla w postaci składu węgla lub opału
Wyrok
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w
Kielcach
z dnia 26
marca 2014 r.
II SA/Ke 119/14
Teza
O tym, czy określony zespół obiektów tworzy budowlę określaną mianem
składu węgla czy opału, decyduje przede wszystkim to, czy wszystkie te obiekty
składają się na całość techniczno - użytkową w rozumieniu przepisów ustawy z
dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1409 ze zm.).
O istnieniu całości techniczno - użytkowej w przypadku takiego składu możemy mówić
tylko wówczas, gdy poszczególne elementy wchodzące w skład tej budowli pozostają
w związku funkcjonalnym nakierowanym na realizację podstawowego zadania polegającego
na sprzedaży opału. Pojęcia całości techniczno - użytkowej nie można przy tym
utożsamiać z rzeczą i jej częściami składowymi w rozumieniu przepisów Kodeksu
cywilnego. Tworzenie całości techniczno-użytkowej należy natomiast rozumieć
jako połączenie poszczególnych elementów w taki sposób, aby zgodnie z wymogami
techniki nadawały się one do określonego użytku. Nie można przy tym wykluczyć,
iż każdy z tych elementów może być samodzielnym obiektem, choć nie zawsze będzie
mógł być samodzielnie wykorzystywany do określonego celu, budowla stanowić ma
zaś całość techniczno-użytkową.
-
Legalis
-
Prawo budowlane, Art. 3 pkt 3
Numer 963996
Skład sądu
Beata Ziomek (przewodniczący)
Jacek Kuza
(sprawozdawca)
Sylwester Miziołek
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach po rozpoznaniu w
Wydziale II na rozprawie w dniu 26 marca 2014 r. sprawy ze skargi (...) Spółka
z o.o. z siedzibą w (...) na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru
Budowlanego z dnia (...) znak: (...) w przedmiocie nakazu rozbiórki obiektu
budowlanego oddala skargę.
Uzasadnienie
Zaskarżoną decyzją z dnia 6 grudnia 2013 r. Świętokrzyski Wojewódzki
Inspektor Nadzoru Budowlanego w Kielcach, po rozpatrzeniu odwołania (...) sp. z
o.o. z siedzibą w B. uchylił w całości decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru
Budowlanego w P. z dnia 18 października 2013 r., nakazującą (...) sp. z o.o.,
(...) rozbiórkę tymczasowego obiektu budowlanego w postaci kontenera biurowo-
socjalnego o wymiarach 2,42x 5,12 m na działce Nr 42/1, obręb 12 przy ul. (...)
w P., wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę i przekazał sprawę do
ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji, ponieważ niezbędny do wyjaśnienia
zakres sprawy ma istotny wpływ na rozstrzygnięcie.
Z akt sprawy wynika, że
Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w P. wykonując obowiązki określone w
ustawie Prawo budowlane, dokonał w dniu 2 września 2013 r. kontroli robót
budowlanych wykonywanych na placu manewrowym dworca PKS w P. przy ul. (...) 24.
Ww. kontrola została przeprowadzona przy przedstawiciela Starosty P., tj.
kierownika Wydziału Architektury i Budownictwa oraz w obecności osób wykonujących
roboty budowlane na zlecenie firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w B.. Podczas
tej kontroli stwierdzono, że na terenie placu manewrowego ustawiony został
stalowy kontener o wymiarach zewnętrznych 5,12m i wysokości 2,50m
(wykorzystywany jako pomieszczenie biurowo-socjalne) oraz prowadzone są roboty
budowlane związane m.in. z wykonywaniem ogrodzenia oraz boksów z płyt
betonowych na słupkach stalowych, co zostało udokumentowane wykonanymi zdjęciami
i szkicem sytuacyjnym. Osoby wykonujące ww. roboty budowlane nie przedstawiły żadnych
dokumentów związanych z wykonywanymi robotami oświadczając, że doręczy je
przedstawiciel firmy. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w P. wydał ustne
polecenie dotyczące wstrzymania robót budowlanych. Mimo tego roboty te trwały
nadal, gdyż w dniu 4 września 2013 r. w czasie kolejnej kontroli
przedstawiciele organu I instancji stwierdzili wykonane ogrodzenie części placu
manewrowego (30,30 x 30, 20 m) siatką przymocowaną do słupków z rur, na którym
od strony ul. (...) znajdował się szyld informujący o sprzedaży węgla. Od
strony północnej wygrodzonej części wykonano 6 szt. boksów do składowania (w
czasie kontroli w boksach znajdował się węgiel) o wymiarach 5,00 x 6,00 m i
wysokości 1,55 m, w postaci ścian oporowych z prefabrykowanych elementów
betonowych osadzanych w stalowych dwuteownikach. Dokonane ustalenia zostały
zobrazowane na załączonym do protokołu szkicu sytuacyjnym i rysunkach
pomocniczych oraz udokumentowane wykonanymi zdjęciami.
W oparciu o powyższe
ustalenia oraz zgromadzone w aktach sprawy dokumenty organ I instancji pismem z
dnia 04.09.2013 r. zawiadomił właściciela
działki Nr 42/1 oraz spółkę (...) o wszczęciu z urzędu postępowania
administracyjnego w sprawie samowolnie ustawionego na ww. działce Nr 42/1 przy
ul. (...) w P. tymczasowego obiektu budowlanego.
W dniu 06.09.2013 r. do
organu I instancji wpłynęło pismo Burmistrza Miasta i Gminy P. z dnia
05.09.2013 r. informujące o sprzeczności przedmiotowej inwestycji z ustaleniami
obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, uchwalonego
uchwałą Nr XL/372 (09 Rady Miejskiej w P. z dnia 25 listopada 2009 r. Jak przy
tym wynika z akt sprawy, Spółka (...) w odpowiedzi na wezwanie organu I
instancji z dnia 19.09.2013 r. dotyczące wskazania inwestora robót budowlanych
związanych z ww. inwestycją składu węgla, pismem z dnia 30.09.2013 r.
poinformowała, że jest "dzierżawcą składu węgla przy ul. (...) 24w
P.", nie odpowiadając na pytanie organu.
W dniu 18.10.2013 r. zapadła
przywołana na wstępie decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w P..
W tak ustalonym stanie
faktycznym organ II instancji stwierdził, że dokonana przez organ I instancji
nieprawidłowa subsumcja zgromadzonego materiału dowodowego, spowodowała wadliwość
podjętego rozstrzygnięcia, której nie można wyeliminować poprzez reformację
zaskarżonej decyzji.
Z dotychczasowych ustaleń dokonanych
przez organ I instancji wynika bowiem, że na wygrodzonej części działki Nr 42/1
został ustawiony metalowy kontener oraz wykonano 6 sztuk boksów służących do składowania
różnych asortymentów węgla, które to elementy stanowią całość techniczno - użytkową,
związaną z prowadzoną działalnością gospodarczą, tj. składowaniem i sprzedażą węgla.
Takie ustalenia wskazują więc, że przedmiotem sprawy jest skład opału stanowiący
budowlę, o jakiej mowa w art. 3 pkt 1 b ustawy Prawo budowlane z 1994 r.,
zaliczaną do obiektu budowlanego.
Pojęcie bowiem obiektu
budowlanego zostało wyjaśnione w art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane z 1994 r.
i obejmuje ono m.in. budowlę, a więc wszystko, co nie jest budynkiem bądź
obiektem małej architektury, a jednocześnie stanowi całość techniczno- użytkową
wraz z instalacjami i urządzeniami.
Niewątpliwie zatem wykonanie
przedmiotowego składu opału, tj. wszystkich jego elementów (urządzeń) należy
rozważać w kategoriach obiektu budowlanego, którego budowa wymagała uzyskania
pozwolenia na budowę w świetle art. 29 ust. 1 ustawy Prawo budowlane.
Niezasadne jest zatem oddzielne prowadzenie postępowań administracyjnych w
stosunku do każdego z elementów przedmiotowego składu opału, tj. oddzielnie w
stosunku do kontenera wykorzystywanego jako pomieszczenie biurowo-socjalne
(jako obiektu tymczasowego) oraz oddzielnie w stosunku do boksów do składowania
węgla, bowiem postępowanie administracyjne winno dotyczyć przedmiotowego składu
opału jako całości techniczno-użytkowej, stanowiącej jeden obiekt budowlany, którego
budowa wymagała uzyskania przez inwestora pozwolenia na budowę (obiekt taki nie
został wymieniony w art. 29 ust. 1 jako zwolniony z uzyskania pozwolenia na
budowę). Rozstrzygnięcie zaś winno dotyczyć wszystkich elementów (urządzeń) przedmiotowego
składu opału, wykonanych bez pozwolenia na budowę.
Uznając zatem niezasadność
zaskarżonej decyzji organu I instancji rozstrzygającej o nakazie rozbiórki
tylko obiektu kontenerowego, organ II instancji wyeliminował ją z obrotu
prawnego nakazując w toku ponownego postępowania usunięcie dotychczasowych
uchybień proceduralnych polegających na nieprawidłowym ustaleniu kręgu stron w
sprawie (braku uznania za strony właścicieli działek sąsiadujących z działką Nr
4211), co spowodowało naruszenie art. 61 § 4 oraz art. 10 § 1 KPA poprzez brak
zapewnienia uczestnictwa w postępowaniu stronom, przez brak ich powiadomienia o
terminach kontroli.
Organ odwoławczy wytknął również,
że przeprowadzone przez organ w przedmiotowej sprawie niezapowiedziane kontrole
- dokonane bez zapewnienia udziału stronom w sprawie - były niewystarczające do
wydania decyzji administracyjnej. Kontrole te stanowiły bowiem tzw. postępowanie
przedwstępne, mające na celu ustalenie stanu faktycznego wymagającego wszczęcia
postępowania, w tym podmiotu (strony lub stron) i przedmiotu postępowania.
Dopiero zaś po wszczęciu postępowania, w jego toku organ powinien nabrać pewności,
przeprowadzając czynności dowodowe lub weryfikując dowody zgromadzone wcześniej.
Założenie jest bowiem takie, że co do zasady materiał dowodowy ma być
zgromadzony w toku postępowania, czyli po jego oficjalnym wszczęciu, co
respektuje zasadę prawdy obiektywnej oraz podstawowy element zasady czynnego
udziału strony w postępowaniu.
W toku prowadzonego ponownie
postępowania organ I instancji winien również w sposób jednoznaczny ustalić
inwestora przedmiotowej inwestycji, tj. ustalić, kto poniósł nakłady finansowe
związane z jej wykonaniem. Organ odwoławczy zauważył bowiem, że kwestii tej nie
wyjaśniło pismo Spółki (...) z dnia 30.09.2013 r. informujące jedynie, iż jest
ona dzierżawcą składu węgla przy ul. (...) 24w P..
Odnosząc się do zarzutów odwołania
organ II instancji wyjaśnił ubocznie, że nie ma znaczenia okoliczność nietrwałego
związania z gruntem przedmiotowego kontenera, skoro wraz z boksami do składowania
węgla oraz ogrodzeniem placu stanowi jedno przedsięwzięcie (całość
techniczno-budowlaną), na wykonanie którego wymagane było pozwolenie na budowę.
W skardze na tę decyzję Świętokrzyskiego
Inspektora Nadzoru Budowlanego w Kielcach, (...) sp. z o.o. w B. wniosła o jej
uchylenie w całości oraz o uchylenie poprzedzającej ją decyzji organu I
instancji.
Skarżąca zarzuciła błąd w
ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wydanej decyzji polegający na
uznaniu, że skład opału stanowi całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami
i urządzeniami. Drugi zarzut skargi dotyczył naruszenia przepisów prawa
materialnego, tj. art. 3 ust. 1 pkt b ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo
budowlane przez jego niewłaściwe zastosowanie.
W uzasadnieniu skargi
zarzucono, że brak jest jakiegokolwiek powiązania technicznego czy użytkowego
pomiędzy poszczególnymi obiektami znajdującymi się na placu manewrowym dworca
autobusowego w P.. Każdy z tych obiektów, a więc zarówno waga, czy boksy lub
kontener mogą być demontowane, przenoszone w inne miejsce, czy zastępowane
innymi obiektami bez naruszania struktury składu, co potwierdza brak powiązania
technicznego pomiędzy obiektami. Brak powiązania użytkowego polega natomiast na
tym, że każdy z tych obiektów może nadawać się do osobnego użytku. Skład węgla
może bowiem funkcjonować bez boksów odgradzających różne gatunki węgla, gdyż węgiel
może być przechowywany na osobnych stertach bez wewnętrznego ogrodzenia.
Ponadto nie jest konieczne posadowienie wymienionych obiektów w celu
prowadzenia detalicznej sprzedaży węgla. Skarżący powołał się również na wyrok
Sadu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2002 r., I CK 5/02, z którego wynika, że o
tym, czy określone elementy stanowią części składowe jednej rzeczy złożonej,
rozstrzyga obiektywna ocena gospodarczego znaczenia istniejącego między nimi
fizycznego i funkcjonalnego powiązania.
W odpowiedzi na skargę Świętokrzyski
Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Kielcach wniósł o jej oddalenie
podtrzymując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd
Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie jest zasadna,
albowiem zaskarżone rozstrzygnięcie odpowiada prawu.
Zgodnie z art. 1 § 1 i 2
ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U.
Nr 153/2002 poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości
przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z
prawem. Sądowa kontrola legalności decyzji administracyjnych sprawowana jest w
granicach sprawy, a rozstrzygając o zasadności skargi sąd nie jest związany jej
zarzutami ani wnioskami oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 ustawy z dnia
30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).
Dokonując tak rozumianej
oceny zaskarżonego rozstrzygnięcia, Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopatrzył
się naruszeń prawa skutkujących koniecznością uchylenia lub stwierdzenia nieważności
decyzji będącej przedmiotem skargi (art. 145 § 1 PostAdmU).
Zasadniczą przyczyną wydania
zaskarżonej decyzji kasacyjnej opartej na treści art. 138 § 2 KPA, było
stwierdzenie przez organ II instancji wadliwości w kwalifikacji prawnej obiektu
budowlanego, który był przedmiotem sprawy, czego konsekwencją było objęcie
rozpoznaniem i zapadłym w I instancji rozstrzygnięciem tylko części tego
obiektu. Ocena organu odwoławczego zasługuje na akceptację z następujących
powodów.
Nie było w sprawie
kwestionowane, że obiekty budowlane w postaci: stalowego kontenera o wymiarach
zewnętrznych 5,12m i wysokości 2,50m (wykorzystywanego jako pomieszczenie
biurowo-socjalne), ogrodzenia części placu manewrowego (30,30 x 30, 20 m) siatką
przymocowaną do słupków z rur, na którym od strony ul. (...) znajdował się
szyld informujący o sprzedaży węgla oraz 6 sztuk boksów do składowania węgla o
wymiarach 5,00 x 6,00 m i wysokości 1,55 m, w postaci ścian oporowych z
prefabrykowanych elementów betonowych osadzanych w stalowych dwuteownikach,
stwierdzone w czasie kontroli przeprowadzonych w dniach 2 i 4 września 2013 r.
na działce ewidencyjnej nr 42/1 położonej w P. przy ulicy (...) 24 – zostały
wykonane w celu urządzenia na tej działce składu węgla. Ustalenie to potwierdza
ponadto fakt zamontowania na tej samej działce, już po wydaniu zaskarżonej
decyzji wagi samochodowej. Niekwestionowane też było, że wymienione elementy
tego składu opału zostały wykonane bez pozwolenia na budowę, a także bez zgłoszenia
zamiaru ich wykonania właściwemu organowi. Spór w sprawie dotyczył natomiast
tego, czy opisany skład węgla powinien być traktowany jako jeden obiekt
budowlany w postaci budowli, czy też ewentualnym postępowaniem nadzorczym
powinny zostać objęte poszczególne jego elementy.
Wbrew wywodom skargi
rozstrzygnięcie tej wątpliwości nie zależy od językowej wykładni definicji
budowli zawartej w art. 3 pkt 1 b) Prawa budowlanego. Zgodnie z tym przepisem
jednym z rodzajów obiektów budowlanych jest budowla stanowiąca całość
techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami. Stosownie do treści
art. 3 pkt 3 tej ustawy, przez budowlę należy rozumieć każdy obiekt budowlany
niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe,
lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno
stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia
reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne,
zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne,
oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody,
konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci
uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części
budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni
wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny
i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających
się na całość użytkową. Wyliczenie zawarte w przytoczonym przepisie nie jest
kompletne i nie stanowi zamkniętego katalogu, ale ma ułatwić kwalifikację określonego
obiektu do kategorii budowli w sytuacji, gdy obiekt posiada cechy tożsame lub
znacznie zbliżone do jednego z wymienionych w tym przepisie oraz gdy stanowi całość
techniczno - użytkową.
W ocenie Sądu o tym, czy określony
zespół obiektów tworzy budowlę określaną mianem składu węgla czy opału,
decyduje przede wszystkim to, czy wszystkie te obiekty składają się na całość
techniczno - użytkową w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego. O istnieniu całości
techniczno - użytkowej w przypadku takiego składu możemy mówić tylko wówczas,
gdy poszczególne elementy wchodzące w skład tej budowli pozostają w związku
funkcjonalnym nakierowanym na realizację podstawowego zadania polegającego na
sprzedaży opału.
Pojęcia całości techniczno -
użytkowej nie można przy tym utożsamiać z rzeczą i jej częściami składowymi w
rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego. Prawo budowlane nie odwołują się bowiem
do art. 45 i 47 KC. Tworzenie całości techniczno-użytkowej należy natomiast
rozumieć jako połączenie poszczególnych elementów w taki sposób, aby zgodnie z
wymogami techniki nadawały się one do określonego użytku. Nie można przy tym
wykluczyć, iż każdy z tych elementów może być samodzielnym obiektem, choć nie
zawsze będzie mógł być samodzielnie wykorzystywany do określonego celu, budowla
stanowić ma zaś całość techniczno-użytkową (wyrok NSA z dnia 27 maja 2010 r.,
II FSK 2049/09). Wskazane kryteria pozwalające na zakwalifikowanie danego
obiektu jako budowli zostały w niniejszej sprawie wykazane. Nie może być
zdaniem Sądu wątpliwości, że nawet jeśli istotnie każdy z obiektów znajdujących
się na działce nr 42/1 położonej w P. przy ulicy (...) 24, a więc zarówno waga,
czy boksy lub kontener bądź ogrodzenie, mogą być demontowane, przenoszone w
inne miejsce, czy zastępowane innymi obiektami bez naruszania struktury składu,
a także nawet jeśli każdy z tych obiektów może nadawać się do osobnego użytku,
a skład węgla może funkcjonować bez niektórych z tych elementów, to jednak
wszystkie te elementy zostały w sposób przemyślany i gospodarczo użyteczny tak
zestawione, aby stworzyć spójną całość techniczno-użytkową służącą konkretnemu
celowi gospodarczemu. Ma rację więc organ II instancji kwalifikując kontener, o
jakim orzeczono w decyzji organu I instancji nie jako tymczasowy obiekt
budowlany, ale jako część budowli określonej jako skład węgla. O trafności tej
kwalifikacji przekonują dodatkowo znaczne gabaryty całego składu, a także fakt
trwałego związania boksów z gruntem poprzez osadzenie ich w dwuteownikach
wbetonowanych w podłoże. Należy też zauważyć, że z racji różnych konsekwencji
prawnych zakwalifikowania przedmiotowych obiektów jako budowli stanowiącej całość
techniczno-użytkową lub jako osobnych, samodzielnych obiektów budowlanych, przyjęcie
pożądanej przez skarżących interpretacji prowadziłoby do ominięcia prawa.
Wznosząc bowiem sukcesywnie kolejne elementy składające się na zaplanowaną jako
całość budowlę, inwestor unikałby konieczności uzyskania pozwolenia na budowę
takiej budowli, co jest konieczne w świetle treści art. 29 ust. 1 Prawa
budowlanego.
Ma również rację organ odwoławczy
kwestionując brak wystarczających ustaleń organu I instancji co do osoby
inwestora przedmiotowego obiektu. Z wymijającej odpowiedzi skarżącej spółki na konkretne
pytanie zawarte w piśmie organu z dnia 19 września 2013 r., nie wynika bowiem
jednoznacznie, czy Spółka z o.o. (...) w B. istotnie jest inwestorem
przedmiotowej budowli.
Zasadny jest też zarzut braku
ustalenia wszystkich stron postępowania, w tym w szczególności nie wyjaśnienia,
czy stronami w sprawie nie są również właściciele działek sąsiadujących z działką
nr 42/1.
Według art. 52 Prawa
budowlanego inwestor, właściciel lub zarządca obiektu budowlanego jest obowiązany
na swój koszt dokonać czynności nakazanych w decyzji, o której mowa w art. 48,
49b, 50a i 51 tej ustawy. Stroną postępowania dotyczącego samowoli budowlanej
jest zatem podmiot, na którego nakładane są obowiązki, o jakich mowa w tych
przepisach. Natomiast kwestia posiadania interesu prawnego w takiej sprawie
przez inne podmioty musi być rozstrzygana w oparciu o art. 28 KPA. Zgodnie z
tym przepisem stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku
dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny
lub obowiązek. Stroną postępowania w sprawie samowoli budowlanej jest więc
jedynie podmiot mający interes prawny w tym postępowaniu. Powszechnie przyjmuje
się, że interes prawny w rozumieniu art. 28 KPA powinien być analizowany w płaszczyźnie
prawa materialnego a nie procesowego (por. wyrok NSA z dnia 15 kwietnia 1993 r.
sygn. akt I SA 1919/92, OSP 1994 r. z. 10, poz. 199, z glosą P. Kucharskiego,
według którego interes prawny jest kategorią normatywną, mającą swoje źródło w
przepisach regulujących sposób załatwiania sprawy i stanowiących podstawę prawną
jej rozstrzygnięcia, zarazem ściśle związaną z przedmiotem prowadzonego postępowania).
Dana osoba ma interes prawny w postępowaniu, jeżeli pomiędzy jej sytuacją prawną,
a przedmiotem postępowania istnieje - uzasadnione treścią normy prawa
materialnego - realne, rzeczywiste powiązanie, czyniące ją
"zainteresowanym" tym postępowaniem i w konsekwencji uprawnionym do
udziału w nim w charakterze strony. Do osób takich mogą w szczególności należeć
właściciele nieruchomości sąsiadujących bezpośrednio z nieruchomością, na której
znajduje się obiekt budowlany będący przedmiotem postępowania nadzorczego.
Konieczne jest jednak wyjaśnienie, czy samowola budowlana rzeczywiście może wpływać
na sposób użytkowania nieruchomości sąsiedniej (por. wyrok Naczelnego Sądu
Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 października 2010 r., II OSK 1505/09).
Wskazane przez organ II
instancji naruszenia przepisów prawa materialnego, a w konsekwencji - na skutek
braku niezbędnych przy prawidłowej kwalifikacji przedmiotowego obiektu ustaleń
faktycznych – również naruszenia przepisów postępowania, uzasadniały uchylenie
wadliwej decyzji organu I instancji do ponownego rozpatrzenia na podstawie art.
138 § 2 KPA. Konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy szczegółowo wskazany w
uzasadnieniu zaskarżonej decyzji ma bowiem istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie.
Ponieważ podniesione w
skardze zarzuty nie mogły odnieść zamierzonego skutku, a brak jest w sprawie
okoliczności, które należałoby wziąć pod uwagę z urzędu, Wojewódzki Sąd
Administracyjny w Kielcach oddalił skargę na podstawie art. 151 PostAdmU
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz